Yeni-Muhafazakar Felsefe - küg03
Küresel Üstünlük Grubunun Kökleri
Chicago Universitesi Toplumsal Düşünce Komitesi'nde çalışan Leo Strauss, Albert Wohlstetter ve diğerlerinin, öğrencileri olan Paul Wolfowitz, Allan Bloom ve Bloom'un öğrencisi Richard Perle kanalıyla yeni-muhafazakar düşüncenin yayılmasına öncülük ettikleri genel kabul görmüştür.
Adbuster yeni-muhafazakarlığı şu şekilde tanımlıyor:
Yeni-muhafazakar felsefe 60'ların toplumsal devrimler ve siyasal doğruculuğundan, liberalizmi yaymaya ve kültürel göreceliğe bir tepki olarak doğdu. Reagan ve George H.W. Bush dönemindeki sayısız görevli ve uzman yeni muhafazakar felsefeden güçlü bir şekilde etkilendiler: John Ashcroft, Charles Fairbanks, Dick Cheney, Kenneth Adelman, Elliot Abrams, William Kristol ve Douglas Feith gibi.[16]
Ford donemi, diplomasi ve caydırıcılıkla çatışmayı asgariye indirmeye çalışan soğuk savaş gelenekselcileriyle, Şeytani Imparatorluk Sovyetlerle daha güçlü yüzleşmek isteyen yeni-muhafazakarlar arasında ortadan bölünmüştü. İkinci grup, George H.W. Bush’un (baba; a.) CIA başkanlığına getirilmesiyle konumunu daha sağlamlaştırdı. Bush, Richard Pipes başkanlığında, Paul Wolfowitz, Lewis Libby, Paul Nitxe ve diğerlerinin katılımıyla bir B ekibi oluşturulmasına izin vermiş, bu ekip de Sovyet tehdidi ve güçlü, saldırgan savunma politikasına devamlı gereksinim için bilinçlenmenin artırılmasına yönelik "var olan tehlike" komitesini kurmuştur. Onların çabaları Reagan döneminde kuvvetli bir anti-Sovyet konumlanmasına yol açmıştır.[17]
Gazeteci John Pilger Reagan döneminde, yeni-muhafazakar Richard Perle ile yaptığı röportajı şöyle anlatmış:
George H.W. Bush'un (baba Bush; a.) başkanlığa seçilmesi ve Dick Cheney'in Savunma Bakanı olarak atanması hükümetteki yeni-muhafazakar unsurları genişletti ve 1989'da Berlin Duvarı'nın çökmesinden sonra küresel üstünlük siyasetinin resmen yürürlüğe konmasını sağladı.
Dick Cheney, 1992'de Lewis Libby ve Paul Wolfowitz'e Amerikan askeri üstünlüğüyle yeni dünya düzenini öngören "Savunma Planlama Kılavuzu'nu" hazırlamaları için destek verdi. Rapor Amerikan askeri üstünlüğünün artırılması ve yeni rakiplerin ortaya çıkıp dünya sahnesinde onlara meydan okumasının önlenmesi için bir çağrıydı. "Tek taraflı eylem" ve askeri "ileri varoluş" gibi sözcükler kullanarak rapor, dost düşman ayırmaksızın ABD'nin egemenliğini hissettirmesini istiyordu ve ABD'nin bu konumu en iyi kendisini mutlak güçlü kılarak elde edebileceği teziyle son buluyordu.[19]
Savunma Siyaseti Kılavuzu taslağı başına sızınca YCSE'nin çoğu üyesinden ağır eleştiriler aldı. The New York Times 11/03/1992'de şunu yazdı:
Beyaz Saray ve Dışişleri Bakanlığı yetkililerinin tepkilerini tanıyan Yönetim'in bir görevlisi, belgeyi "aptalca bir rapor" olarak değerlendirmiş, hiçbir şekil ve biçimde Amerikan politikasını temsil etmediğini söylemiştir. Senator Robert C. Byrd (Batı Virginia, demokrat) raporu "miyop, sığ ve hayal kırıklığı yaratıcı" olarak değerlendirir.[21] YCSE'nin büyük bir bölümü henüz tek taraflı ABD küresel üstünlüğü gündemine hazır değildir. Ve 1992'de Bill Clinton'un başkanlığa seçilmesiyle YCSE'deki yeni-muhafazakarlar sonraki 8 yıl boyunca güce doğrudan erişme olanağını bulamayacaklardır.
[15] Guy Caron, "Anatomy of a Neo-Conservative White House," Canadian Dimension, 01 Mayis 2005.
[16] Alain Frachon ve Daniel Vernet, "The Strategist and the Philosopher: Leo Strauss and Albert Wohlstetter," Le Monde, 16 Nisan 2003.
[17] Anne Hessing Cahn, Team B; The Trillion-dollar Experiment, Bulletin of the Atomic Scientists, Nisan 1993, Vol.49, No.03.
[18] John Pilger, "The World will Know the Truth," New Statesman, (Lonra)(16/12/2002).
[19] Peter Phillips, The Neoconservative Plan for Global Dominance, Censored 2006, (New York: Seven Stories Press).
[20] Patrick E. Tyler, "Senior U.S. Officials Assail Lone-Superpower Policy," New York Times, 11/03/1992, sf. A6.
[21] a.g.e.
26 Haziran 2007'de yayınlandı.
Chicago Universitesi Toplumsal Düşünce Komitesi'nde çalışan Leo Strauss, Albert Wohlstetter ve diğerlerinin, öğrencileri olan Paul Wolfowitz, Allan Bloom ve Bloom'un öğrencisi Richard Perle kanalıyla yeni-muhafazakar düşüncenin yayılmasına öncülük ettikleri genel kabul görmüştür.
Adbuster yeni-muhafazakarlığı şu şekilde tanımlıyor:
Demokrasinin, ne kadar hatalı gözükürse gözüksün, en iyi şekilde milliyetçilik ve din pompalanmış cahil bir toplum tarafından savunulabileceği inancı. Yalnızca militanca milliyetçi bir toplum insan saldırganlığını önleyebilir… Bu tür bir milliyetçilik dış tehdide ihtiyaç duyar, bulamazsa bunu yaratmak zorundadır.[15]
Yeni-muhafazakar felsefe 60'ların toplumsal devrimler ve siyasal doğruculuğundan, liberalizmi yaymaya ve kültürel göreceliğe bir tepki olarak doğdu. Reagan ve George H.W. Bush dönemindeki sayısız görevli ve uzman yeni muhafazakar felsefeden güçlü bir şekilde etkilendiler: John Ashcroft, Charles Fairbanks, Dick Cheney, Kenneth Adelman, Elliot Abrams, William Kristol ve Douglas Feith gibi.[16]
Ford donemi, diplomasi ve caydırıcılıkla çatışmayı asgariye indirmeye çalışan soğuk savaş gelenekselcileriyle, Şeytani Imparatorluk Sovyetlerle daha güçlü yüzleşmek isteyen yeni-muhafazakarlar arasında ortadan bölünmüştü. İkinci grup, George H.W. Bush’un (baba; a.) CIA başkanlığına getirilmesiyle konumunu daha sağlamlaştırdı. Bush, Richard Pipes başkanlığında, Paul Wolfowitz, Lewis Libby, Paul Nitxe ve diğerlerinin katılımıyla bir B ekibi oluşturulmasına izin vermiş, bu ekip de Sovyet tehdidi ve güçlü, saldırgan savunma politikasına devamlı gereksinim için bilinçlenmenin artırılmasına yönelik "var olan tehlike" komitesini kurmuştur. Onların çabaları Reagan döneminde kuvvetli bir anti-Sovyet konumlanmasına yol açmıştır.[17]
Gazeteci John Pilger Reagan döneminde, yeni-muhafazakar Richard Perle ile yaptığı röportajı şöyle anlatmış:
"Perle ile Reagan'a danışmanlık yaparken görüştüm; ve topyekun savaş hakkında konuştuğunda, hata yapıp onun deli olduğunu düşündüm ve önemsemedim. Son zamanlarda aynı terimi, Amerika'nın terörle savaşını tarif ederken yine kullandı. 'Evre falan yok,' dedi. 'Bu, topyekun savaş.' Değişik düşmanlarla savaşıyoruz. Orada, onlardan sürüyle var. Bütün bu önce Afganistan'da, sonra da Irak'ta yapacağımız şeyler lafları… Bu olayı tamamiyle yanlış bir şekilde görmektir. Eğer dünya vizyonumuzu eyleme koyar, ona sıkıca sarılır ve akıllı diplomasiyle birleştirmeye kalkmayıp, yalnızca topyekün savaşa girişirsek… bugünden yıllar sonra, çocuklarımız hakkımızda muhteşem şarkılar söyleyecek."[18]
George H.W. Bush'un (baba Bush; a.) başkanlığa seçilmesi ve Dick Cheney'in Savunma Bakanı olarak atanması hükümetteki yeni-muhafazakar unsurları genişletti ve 1989'da Berlin Duvarı'nın çökmesinden sonra küresel üstünlük siyasetinin resmen yürürlüğe konmasını sağladı.
Dick Cheney, 1992'de Lewis Libby ve Paul Wolfowitz'e Amerikan askeri üstünlüğüyle yeni dünya düzenini öngören "Savunma Planlama Kılavuzu'nu" hazırlamaları için destek verdi. Rapor Amerikan askeri üstünlüğünün artırılması ve yeni rakiplerin ortaya çıkıp dünya sahnesinde onlara meydan okumasının önlenmesi için bir çağrıydı. "Tek taraflı eylem" ve askeri "ileri varoluş" gibi sözcükler kullanarak rapor, dost düşman ayırmaksızın ABD'nin egemenliğini hissettirmesini istiyordu ve ABD'nin bu konumu en iyi kendisini mutlak güçlü kılarak elde edebileceği teziyle son buluyordu.[19]
Savunma Siyaseti Kılavuzu taslağı başına sızınca YCSE'nin çoğu üyesinden ağır eleştiriler aldı. The New York Times 11/03/1992'de şunu yazdı:
Üst düzey Beyaz Saray ve Dışişleri Bakanlığı yetkilileri soğuk savaş sonrası Amerika’nın misyonunun dost veya düşman ülkelerin ABD'nin süpergüç statüsünü tehdit etmelerini önlemek olması gerektiğini ileri süren rapor taslağını ağır biçimde eleştirdiler.[20]
Beyaz Saray ve Dışişleri Bakanlığı yetkililerinin tepkilerini tanıyan Yönetim'in bir görevlisi, belgeyi "aptalca bir rapor" olarak değerlendirmiş, hiçbir şekil ve biçimde Amerikan politikasını temsil etmediğini söylemiştir. Senator Robert C. Byrd (Batı Virginia, demokrat) raporu "miyop, sığ ve hayal kırıklığı yaratıcı" olarak değerlendirir.[21] YCSE'nin büyük bir bölümü henüz tek taraflı ABD küresel üstünlüğü gündemine hazır değildir. Ve 1992'de Bill Clinton'un başkanlığa seçilmesiyle YCSE'deki yeni-muhafazakarlar sonraki 8 yıl boyunca güce doğrudan erişme olanağını bulamayacaklardır.
[15] Guy Caron, "Anatomy of a Neo-Conservative White House," Canadian Dimension, 01 Mayis 2005.
[16] Alain Frachon ve Daniel Vernet, "The Strategist and the Philosopher: Leo Strauss and Albert Wohlstetter," Le Monde, 16 Nisan 2003.
[17] Anne Hessing Cahn, Team B; The Trillion-dollar Experiment, Bulletin of the Atomic Scientists, Nisan 1993, Vol.49, No.03.
[18] John Pilger, "The World will Know the Truth," New Statesman, (Lonra)(16/12/2002).
[19] Peter Phillips, The Neoconservative Plan for Global Dominance, Censored 2006, (New York: Seven Stories Press).
[20] Patrick E. Tyler, "Senior U.S. Officials Assail Lone-Superpower Policy," New York Times, 11/03/1992, sf. A6.
[21] a.g.e.
26 Haziran 2007'de yayınlandı.
Yorumlar
Yorum Gönder