Dördüncü Göz

Bu zaferlerden sonra Şeytan'ın yaşamaktan başka ne çaresi olabilirdi? Tek başına Kilise'nin onu ezmeye gücü asla yetmeyecekti. Ateş ve direk yetersiz kalabilirdi, ama başka bir siyaset daha etkili oldu. Şeytan'ın krallığı kendi içinde bölündü. Kızı ve gelinine muhalefet eden otacıyı, kendi oğlunu, Büyücü terketti. Kilise, Büyücü'nün sonunu hazırlayacak bu alanda tekelini kurdu. 14. yüzyılda eğer bir kadının yeterince eğitim almadan birisini tedavi etmeye kalkarsa cadı olduğuna ve ölmesi gerektiğine karar verildi. Ama herkesin gözü önünde nasıl eğitim alabilirdi? Sahneyi göz önüne getirin, bir zamanların korkutucu cadısı okula gidiyor! Aziz John gününde kediler birbirine zincirlenip şenlik ateşlerinde yakılırdı. Onun yerine cadılar pişirildi, gençlere eğlencelik! Ve Şeytan'ın yokoluşunu görürüz - üzücü bir hikaye. Etkisizleştirilir ve yaşlı bir adama dönüşür. Soyulur, yağmalanır ve Cadılar Şabatı'nda giydiği iki maskeden en kötüsü Tartuffe'ün yüzünde

Kilise'nin fırlatıp attığı ve lanetlediği küçük bir şey daha var - mantık, serbestçe akıl yürütme. Burada da o iştah açıcı varlık, o düşman bizi hırsla kucaklar. Kilise yekpare taş ve çamurdan alçak tavanlı, korunaklı, ve küçücük bir delikten gün ışığının ancak sızabildiği dar bir huzur alanı yaratmıştır. İçinde bir kaç keşiş serbest bırakılır, ve özgür olmaları söylenir; ve hepsi de topal olarak büyür. Üçyüz, dörtyüz yıl onları daha da felçli kılar. Abelard ve Occam arasındaki zamanda yapılan ilerleme sıfırdır - koca bir hiç. Buna güzel bir öykü diyebilmek için Rönesans'ın kökenine bakmamız gerek. Rönesans geldi, bu doğru, ama nasıl? Bu mezarı kıran insanların şeytani çabalarıyla, cennetin ışığını gören lanetlenmiş suçluların mücadeleleriyle. Açık arazide, okullardan ve skolastiklerden uzakta, Şeytan'ın bir avuç büyücüyle çoban çocuğa öğretmenlik ettiği vahşi doğa okulunda. Eğer diyebilirsek, bunlar tehlikeli derslerdi. Ama beraberinde getirdiği riskler bilgi sevgis